bakit

kagabi, mag-a-alas dose na pero gising pa rin ako.
madalas naman mangyari yun.
ako ang taong walang kahilig-hilig matulog.
naaaliw lang ako sa pagbabasa ng blog ng kung sinu-sino.
blog hopping.
kaya ang tagal ko sa internet.
eksaktong alas dose, dinapuan ako ng antok.
sinamantala ko.
pagkakataon ko na para matulog.
pag pinigilan ko, magtatampo yun.
at matagal na naman bago ako dalawin ulit.
kaya diniskonek ko ang internet.
pinatay ang laptop.
pinatay ang ilaw.
humiga.
pumikit.
gusto ko ng matulog.
pero kung baket, hindi ko alam.
pagpikit ko, biglang naglaho ang antok.
gusto ko na lang ulit mag internet.
pero natatamad na ko bumangon.
kaya nandun lang ako.
nakahiga.
nakapikit.
hinihintay ang pansamantalang pagkawala sa mundo.
wala naman akong iniisip.
hindi na lang talaga makatulog.
parang magic.
parang sumpa.
antok na biglang nawala.
ang tahimik.
walang ibang ingay.
yung ingay lang na nanggagaling sa electric fan.
tapos, bigla na lang.
may narinig akong boses sa isip ko.
boses ko yun.
nagsasalita.
nagtatanong.
ang sabi... bakit mo ko iniwan?
tapos, hindi ko namamalayan.
walang ka-warning-warning...
tumulo na lang yung luha sa mga mata ko.
nararamdaman ko na naman yung sakit.
na hindi ko alam kung sa'n nanggagaling.
bakit mo ko iniwan?
inabot na ng umaga.
masakit na ang mata ko sa pag-iyak.
hilo na rin dahil sa kawalan ng tulog.
pero wala pa ring sagot.
bakit nga ba?