what's up, manila?!!!

kasalukuyan akong nanonood ng bonez tour concert ni avril lavigne sa kapamilya channel. kasama simple plan. at dahil concert talaga ni avril yun, simple plan ang unang nag-perform. eh feeling ko, nasa concert ako samantalang sa tv lang naman ako nanonood. hehehe. eh kase naman, ramdam ko pa ang excitement, ang pagod, ang pagpapawis at pagsakit ng lalamunan kakasigaw kasama si bes dun sa concert. simple plan pa lang, wala na akong lakas. may avril pa. pagod. paos. medyo nahirapan umuwi. pero sobrang enjoy. march 31, 2005. masyadong exciting ang araw na yun.


mga past 2 a.m. yun. kasarapan ng pagtulog ng may narinig akong ingay. akala ko may away. hindi ko pinansin. normal lang kase sa'min ang paminsan-minsang pagkakaroon ng away pag ganung oras. lalo na pag may nag-inuman.

pero boses ng tito ko yung naririnig ko. at ang isinisigaw... sunog! sunog!

syempre, nataranta ang natutulog kong nerves. ang naisip ko agad, aksyon 'to! aksyon nga, dahil less than a hundred meters lang ang layo nung scene sa bahay namin. creepy. nakakapanindig balahibo yung laki ng apoy. yung sigawan ng mga tao sa di kalayuan. yung pagsabog ng mga kung anu-ano. yung init sa mukha na akala mo andyan lang sa tabi mo yung sunog. at ang mas nakakakilabot pa... walang serena. hindi yung serena sa dagat, tange! yung serena ng bumbero! imagine-nin mo na lang na may isang malaking sunog sa malapit tapos wala kang naririnig na kundi ingay ng mga natatarantang tao at nasusunog na bagay. wala man lang ingay ng mga sasaklolo. scary. siguro mga 10 minutes kong pinanood yung sunog kasama si ipe bago nag sink in sa'kin na may mas importante akong dapat gawin kesa manood lang.

tawag si tatay sa libis, humingi ng saklolo sa mga kapatid nya. may takot sa boses, parang nasisigaw na ewan. to the rescue naman yung bayaw nya kasama yung apat kong pinsan. habang busy sina tatay at ang tatlo kong kapatid sa pagbabalot ng mga damit at paglalabas ng mga gamit sa bahay, busy naman ako sa kakapaikot-ikot kakaisip kung ano ang gagawin ko. ganun pala yun. pag nasa gitna ka ng panganib, hindi mo maiiwasan matanta. dumating ako sa point na parang gusto kong mag throw up sa takot. pero hindi magandang idea ang matakot sa ganitong eksena. inakay ko muna si nanay, lola ko sya sa totoong buhay, palabas ng bahay papunta sa safer place, ika nga. tapos, focus.

ano ba'ng dapat kong unahin? appliances? damit? bahala na sila dun. isip ng mabilis. documents! buti na lang, sama-sama lahat ng papel sa isang metal box. kuha backpack, lagay lahat ng kasya. wallet. wallet ni nanay. mga wallet ni nanay. na-discover kong tatlo pala ang wallet nya hehe. old people. mga alahas na bigay ni mommy. cellphone. laptop. ano pa??? syet, ano pa?? yung mga regalo ni angel. pero masyadong malaki yung box. set aside muna. bitbitin na lang pag talagang masusunog na ang bahay, sabay bulong, wag naman sana. wala na sana akong interes ilabas yung mga damit ko. nakakatamad. hahaha. pero sabi ng better judgment ko, kelangan ko i-save lahat ng kayang i-save. tapos, feeling ko all set na. hintay na lang ng mga susunod na mangyayari. sabi nga eh, bahala na si batman. kung aabutin ng apoy ang bahay, malas. kung hindi naman, salamat. tapos, bigla ko naalala... ang mga libro! taena.. ang mga anak ko!! hehehe. balik ako ng bahay, bitbit backpack. ibinilin ko sa isang pinsan ang laptop. tapos yung mga libro, inilagay ko ng ubod ng ayos sa isang malaking transparent na plastic bag. tapos, stand by ulet. tatawagan ko sana si mommy pero ayoko sya mag-alala so quiet na lang.

well, wala naman masyadong nangyari. napatay din ang apoy eventually. masaya. it was quite an experience. ok din palang nakaka-experience ng mga ganung bagay once in a while. nakikita mo yung capacity mong magbuhat ng mga hindi mo kayang buhatin in normal circumstances. at nare-realize mong kahit gaano ka pala ka-cool eh marunong ka rin matakot. pagkatapos ng kaguluhan, nag-umpukan ang mga relatives and prends sa kubo. may nagtimpla ng dalawang pitsel na kape, may bumili ng tinapay sa 24 hours na bakery. tapos, sangkaterbang kwentuhan as expected. mga past 4 na ata napatay yung apoy. ang daming bloopers. nagtawanan na lang pagkatapos ng mahigit dalawang oras na pagkataranta. sabi ko na nga ba, aksyon eh. may mga ilang gabi ko ring nakita sa pagtulog yung apoy. may instances pa na nagigising ako sa kalagitnaan ng gabi na akala ko, may sunog na naman. yun pala, panaginip. ganun yata talaga yun.

hindi ako nakapasok sa trabaho nung araw na yun. yung less than thirty minutes na paglalabas ng mga gamit sa bahay, inabot ng isang buong maghapon para ibalik sa dating ayos ang lahat. nakakapagod. pero ayos na rin. salamat pa rin. kesa naman walang bahay na ibabalik sa dating ayos.

tapos kinagabihan, punta sa fort para sa concert. at ngayon, pinapanood ulit ang concert sa tv. walang kasawa-sawa hehe. at dahil sa concert na 'to, naisip kong magsulat. baket nga ba hindi ko naisulat ang tungkol dito dati? ewan....

sulyap

nasilayan ko ang ngiti sa'yong mga labi
ang saya sa'yong mga mata
ang liwanag sa'yong mukha

kasabay nito ang lungkot
na dumudurog sa puso
at ang tahimik na pagluha

nasasaktan ako hindi dahil masaya ka
nalulungkot ako hindi dahil nakangiti ka
masakit lang talagang isipin
na hindi kita kailanman napasaya
ng kagaya ng ginagawa nya

tipa ikalawang yugto

sa kabilang banda... ok din palang wala akong maisulat. pwede rin palang pakinabangan ang writer's block. dahil nagkakaroon ng oras magbasa. nabasa ko ang blog ko mula sa pinakaunang post hanggang sa pinakahuli. ang dami ko na palang articles na naisulat sa loob ng nakaraang walong buwan.

masarap din palang magbasa ng sariling gawa paminsan-minsan. nakakatuwa. nakakatawa. nakakalungkot. nakakaiyak. nandun pa rin ang ngiti. nandun pa rin ang sakit.

tapos, naisip ko... habang binabasa ko kaya ang blog ko, may ibang tao rin kayang kasabay kong nagbabasa nito?

tipa

sabi ni anjiedy, sampung araw na daw akong hindi nagsusulat. sampung araw lang ba yun? baket parang antagal-tagal na?

siguro, dahil mahaba ang mga araw. siguro, dahil maraming araw akong sumubok magsulat pero walang lumalabas na ideas. parang papunta na nga ata ako dun... parang ititigil ko na nga ata ang pagsusulat. o siguro, baka marami lang iniisip. syet.. narinig ko na ang linyang 'to. maraming-maraming beses na.

maraming umangal. maraming umalma. maraming umapela. wag ko raw itigil. sige, subukan natin ulit.

isip... ano ang pwedeng isulat?

blangko.

isip ulit... sige, isip pa.

pero wala talaga.

masyado bang maingay sa paligid? kulang sa concentration? distracted? alam ko na... isisi na lang natin sa panahon. masyado kaseng mainit ang panahon. kaya lusaw ang mga ideas. kaya hindi makapagsulat. tama, yun nga siguro yun!

subukan ko na lang isulat ang mga nasa isip ko. baka sakali...

jordan.

angel.

baby.

pictures.

text.

webcam.

the da vinci code.

ballpen.

mommy.

tv.

choco roll.

bulaklak.

salamin.

peter pan.

singsing.

pangako.

credit card.

sine.

harry potter book 6.

ice monster.

beer.

ulan.




wala na... wala na akong maisip. andami palang laman ng isip ko sa mga oras na 'to. kung paano 'ko paiikutin ang mga yan para makabuo ng isang article, eh hindi ko alam.

nakakatawa... nakakatuwang tingnan... ang mga daliri ko, nasa keyboard.. pero wala naman tina-type. marami sana akong oras magsulat ngayon. pero wala talaga. ayoko na. sa susunod na lang. baka sakali...

carpe diem

we don't read and write poetry because it's cute. we read and write poetry because we are members of the human race and the human race is filled with passion. medicine, law, business, engineering... these are noble pursuits and necessary to sustain life. but poetry, beauty, romance, love...these are what we stay alive for. to quote from whitman, "o me! o life!...of the questions of these recurring, of the endless trains of the faithless...of cities filled with the foolish; what good amid these, o me, o life? answer. that you are here...that life exists, and identity; that the powerful play goes on and you may contribute a verse." that the powerful play goes on and you may contribute a verse. what will your verse be? - john keating

Dead Poets Society
seize the day...
one of my all time favorites.
big thanks to my sister anjiedy for giving me the cd :)