si carene

naka-internet. nakatingin sa monitor. nakatingin lang. naka-online sa ym at msn pero hindi sumasagot sa mga IM. isnabera mode on. gustong magsulat pero hindi alam kung saan magsisimula. magulo ang isip. inaantok pero ayaw matulog. nakatatlong stick ng yosi, sunud-sunod, walang patayan. nagpapakamatay? siguro. bumili ng bagong libro kanina pero hindi naman binabasa. constantine ni john shirley. ewan ko ba. nakatambay ako sa bookstore kanina, bigla ko na lang binili. walang pakundangan. may dalawa pang bagong libro na naluluma na pero hindi pa nagagalaw. a painted house ni grisham at the rescue ni sparks. na-realize kong may bago pala akong hobby: bumili ng libro at ipila sa kabinet. ansaya. nasisiraan na ata ako ng ulo. o baka sinasapian ng kung anong elemento.

may bagong tao sa buhay ko, si CV. bagong nagdudulot ng ngiti. bagong nagbibigay ng atensyon. bagong inspirasyon. bagong nagpapaganda ng araw. bagong nagsasabi sa'kin na mahal ako. baka ang itim na rosas, maging pula na ulit. papayagan ko ba? maniniwala pa ba 'ko? o isa na namang kalokohan? isa na namang mananakit pagdating ng araw? ewan. mahirap nang sumugal ulit. wag na muna. tsaka na lang.

tapos... tapos...
wala na. blangko na naman. yosi na lang ulit.


***inaalay ko ang post na 'to kay carene. bakit? wala lang. gusto ko lang. isang pasasalamat sa pagiging saksi sa masasayang araw sa buhay ko. higit sa lahat, sa walang sawang pagdamay nya sa'kin sa oras ng kalungkutan.***

"carene"

bakit

kagabi, mag-a-alas dose na pero gising pa rin ako.
madalas naman mangyari yun.
ako ang taong walang kahilig-hilig matulog.
naaaliw lang ako sa pagbabasa ng blog ng kung sinu-sino.
blog hopping.
kaya ang tagal ko sa internet.
eksaktong alas dose, dinapuan ako ng antok.
sinamantala ko.
pagkakataon ko na para matulog.
pag pinigilan ko, magtatampo yun.
at matagal na naman bago ako dalawin ulit.
kaya diniskonek ko ang internet.
pinatay ang laptop.
pinatay ang ilaw.
humiga.
pumikit.
gusto ko ng matulog.
pero kung baket, hindi ko alam.
pagpikit ko, biglang naglaho ang antok.
gusto ko na lang ulit mag internet.
pero natatamad na ko bumangon.
kaya nandun lang ako.
nakahiga.
nakapikit.
hinihintay ang pansamantalang pagkawala sa mundo.
wala naman akong iniisip.
hindi na lang talaga makatulog.
parang magic.
parang sumpa.
antok na biglang nawala.
ang tahimik.
walang ibang ingay.
yung ingay lang na nanggagaling sa electric fan.
tapos, bigla na lang.
may narinig akong boses sa isip ko.
boses ko yun.
nagsasalita.
nagtatanong.
ang sabi... bakit mo ko iniwan?
tapos, hindi ko namamalayan.
walang ka-warning-warning...
tumulo na lang yung luha sa mga mata ko.
nararamdaman ko na naman yung sakit.
na hindi ko alam kung sa'n nanggagaling.
bakit mo ko iniwan?
inabot na ng umaga.
masakit na ang mata ko sa pag-iyak.
hilo na rin dahil sa kawalan ng tulog.
pero wala pa ring sagot.
bakit nga ba?

bukas

animo'y sinag ng araw
na nagmumula sa mga ulap
at unti-unting humahalik
sa lupang kinatatayuan
dumaloy ka
hanggang sa kaliit-liitang ugat ko
na parang dugo
na nagbibigay buhay
patungo sa puso
sa pinakamalalim na bahagi
ng aking pagkatao
hanggang sa isip
at sa kaluluwa
hanggang sa ikaw na
ang maging buhay ko
kailan ka mawawala?
kailan ako makakalimot?
hindi ko alam
siguro nga, hindi na.

valentine

a picture... a symbol...
that speaks of a thousand words
i won't say a thing
just dig deeper to understand.

happy valentine's day, everyone.

christmas gift

may isang bagay na parati kong dala araw-araw. ewan ko ba kung bakit. simula nang binili ko 'to almost two months ago, parati ko ng 'tong bitbit. pampasikip lang 'to sa bag ko pero hindi pwedeng hindi ko 'to dadalhin.

hindi ko maiwan sa bahay dahil baka bigla mong maisipang makipagkita sa'kin para sabay tayong mag-lunch... gaya ng dati. hindi mo siguro alam, pero sobrang napapasaya mo 'ko kapag nagte-text ka na nasa malapit ka lang at kung pwede tayong sabay mag lunch. syempre, pwedeng-pwede. kahit pa sabihing maglalakad ako sa ilalim ng init ng araw para lang makapunta sa lugar kung san ka naghihintay, wala akong pakialam. basta makita lang lang kita, kahit ano pa, ok lang. baka rin bigla kang mag-text para sabihin sa'kin na kita tayo after office. masaya rin yun.

hindi ko rin maiwan sa office dahil malay mo, sa hindi inaasahang pagkakataon eh makasalubong kita sa daan. o sa kung saan man. sayang naman yung chance, di ba? sayang ang pagkakataon na maibigay ko 'to sa'yo. dahil binili ko lang 'to para sa'yo lang talaga.

kaya parati lang s'yang nasa bag ko. malay mo. baka sakali.

minsan, tinanong kita kung ano'ng middle initial mo. hindi ko kase sigurado kung tama yung alam ko. inaasar pa nga kita nun, paulit-ulit kong sinasabi yung mapangit mong pangalan. tapos, tinanong mo kung para saan ba. biniro kita. sabi ko, papadalhan kase kita ng wedding invitation, and i wanted to make sure na tama yung pangalan mo na ilalagay ko.

tapos, bigla kang nawala. maraming-maraming araw ang dumaan na wala akong narinig na kahit ano galing sa'yo. pasko. birthday ko. new year. pagkatapos ng ilang linggo mong pananahimik, bumalik yung joke ko sa'kin. ang pagkakaiba nga lang, hindi sya joke. totoo sya. yun nga lang, hindi mo 'ko pinadalhan ng wedding invitation.

december 21, 1998 - una kitang nakilala.
december 21, 2004 - namatay na pala ang isang bahagi ng pagkatao ko nang hindi ko man lang namamalayan.

christmas gift ko sana 'to para sa'yo. dito ko ipinalagay ang pangalan mo, pero walang middle initial. sabi mo kase, "nickname surname will suffice". ito nga ang pinakamahal at considered pinakamagandang christmas gift na binili ko last year. mas mahal pa kesa sa regalong binigay ko sa nanay ko. pero kahit ga'no pa kaganda 'to, mawawalan ng saysay kung hindi ko maibibigay sa'yo. kung pwede nga sanang akin na lang. o kung pwede sanang ibigay sa iba para hindi sayang. pero hindi pwede, eh. may pangalan. mas lalong sayang naman kung itatapon. christmas gift... pero malapit na ang valentine's day, nasa akin pa rin 'to. pwede na ring valentine gift. ang swerte ko naman sa'yo, ang tipid mong regaluhan.

may mga pagkakataong tinitingnan ko lang 'to. hindi ko napapansin na umiiyak na pala ako habang hawak at tinitingnan ko s'ya, at iniisip kita. ito ang saksi kung gaano ako kalungkot nung pasko at nung birthday ko dahil hindi mo ko binati. ang babaw ko, noh? pero madali lang naman kase ako pasayahin eh. isang text lang basta galing sa'yo, tumatalon na sa galak ang puso ko. pero dalawang pinakamahalagang araw ng taon ang pinalagpas mo. hindi kaya ng powers kong initindihin kung bakit.

ito rin ang saksi sa lahat ng sakit na naramdaman ko nung nabasa ko ang email mo. ito rin ang kasama ko nung gabing yun... nung gabing binalikan ko ang lahat ng mga masasayang ala-ala mo. masaya, pero umiiyak ako. ganun yata talaga.

ito ang dahilan kung bakit gusto kitang makita. kung bakit nung araw na bumalik ka at nalaman ko ang kwento sa likod ng pagtahimik mo, ang isa sa mga una kong itinanong sa'yo eh kung pwede pa kitang makita ulit. marami akong tanong. pero hindi ko sigurado kung gusto ko pa bang malaman ang sagot o hindi na. kung kakayanin ko ba o pababayaan ko na lang. pero sa ngayon, isa lang ang gusto ko. ang maibigay ang pinaka-espesyal na regalong binili ko sa pinaka-espesyal na tao sa buhay ko. noon. hanggang ngayon. at hindi ko alam kung hanggang kailan. isang huling pagkikita lang ang hinihingi ko. isang huling sulyap. isang huling hiling na sana mapagbigyan.

kailan kaya?




*** bigla kong naalala ang the da vinci code ko. napangiti ako. isang mapait na ngiti, sabay sabing... may pag-asa pa. hindi pala talaga pwedeng hindi na tayo magkita ulit. hindi pa pwede. ***