system halted

maganda ang pasok ng umaga. for a change. it was a crappy day yesterday. monday pa naman. i expect it to be a bad week. but not really. may mga bad moments, pero may mga feel good pa rin naman kahit papa'no. pang-offset.

palabas ako ng street namin kanina papunta sa work, nakita ko yung childhood kras ko, si arnold, nagbabasa ng dyaryo sa kubo. pinsan sya ng isa sa mga kapitbahay prends. minsan ko na lang makita yun. sa ibang planeta na kase sya nakatira. dumadalaw-dalaw na lang. well, kras ko sya during grade and high school days. pero bata pa ko nun. ahead sya sa'kin ng six or seven years ata. natural, hindi naman ako papansinin nun during those days. pero hindi ko na sya kras ngayon. malaki na 'ko eh. pagkakita nya sa'kin, smile sya. syempre, smile back. tapos tumayo sya, lumapit, sumabay maglakad palabas. umakbay, sabay chika kung kamusta daw work, blah blah. wala naman syang balak lumabas talaga. ihahatid lang pala ako hanggang makasakay ng tricycle. answit! at akbayan ito. hehe. sige na nga, oo na.. kras ko pa ren sya. slight. para nga akong high school kid na nagba-blush. akbay pa lang yan. hehehe. bagalan natin ng onte ang lakad para mas matagal ang akbayan. wahahahahaha!

teka, teka... sino ba sa mga kapitbahay ko ang nagbabasa ng blog ko?!!!
[isip]
oist, weng! sikwet, ha? hihihihi [malandeng tawa]

kahapon...

bad moment. sad moment. frustrating moment. i received a message from the only person who can either make or break me. si angel. ang aga-aga pa lang. masyadong malaki ang participation ni angel sa buhay ko, na capable syang pasayahin ang araw ko sa isang simpleng text lang, at the same time, he's also capable of giving me a miserable life, sa isang simpleng text lang din. baket ba kase nauso pa ang text messaging. kung pwede ko lang syang puntahan kahapon at kutusan para ma-realize nya kung ano'ng kaplipan na naman ang ginagawa nya, na nakakapagpa-plip din sa'kin. paksyet na life.

late morning, dumating si DHL boi. a stranger who can make me smile without me knowing it. kras ko nga sya eh. napapag-usapan na rin lang ang mga kras-kras. wehehehe. dati, pag dumarating sya para magpa-receive ng documents, contented na 'kong tingnan lang sya. itinitigil ko talaga kung anuman ang ginagawa ko para lang tingnan sya. pogi, eh. tsaka mukhang mabango. eh bihira ata sa mga messengers ang mukhang mabango. tapos one time, many months ago, ako ang nag-receive ng dala nya. sinadya kong hindi lagyan ng printed name ang sheet na pinapirmahan nya. naturally, hindi sya umalis agad. sabi nya, "ma'am, print mo naman name mo". ako naman, habang print ng name, sabi ko, "number ko, ayaw mo?" hehehe... talk about style! pero hindi ako seryosong ibibigay ko talaga ang number ko, ice breaker lang yun kumbaga. [defensive] since then, naging chums na kami. pag dumarating sya, dumederecho na sya sa table ko para magpa-receive, nakikipagkulitan. uhuyyy... close! matagal din syang hindi napunta ng office. kahapon lang ulet. sakiting bata kase. medyo paos pa nga sya kahapon nung sinabi nya sa'kin... "musta na? na-miss kita, ah!" wushu!!! the catch: kamukhang-kamukha nya si angel. yun lang!

nag-lunch out kami ni bes kahapon sa shang. actually, may ka-meet kase sya kaya sya lumabas. eh dahil isa akong epal na tao, sabi ko, sama na lang ako sa kanya tas mag-grocery ako habang punta sya dun sa kausap nya. saglit lang naman yung meeting nila, so sabay pa rin kaming nag-lunch. bago kami bumalik ng office, nagpunta sya washroom. hinintay ko na lang sya sa radio city. hindi ako mahilig bumili ng cd. mas preferred ko ang libro kesa sa cd. pero paker na rainsong yun ng imago, sobrang patay na patay ako sa kantang yun, gusto ko tuloy bumili ng luma nilang album. ilang record bars na rin ang napuntahan ko, pero wala. nagtanong na 'ko sa radio city a few weeks back kung meron sila, eh out of "stocks" daw sabi nung babae. nagbaka-sakali lang ako ulet, pero wala talaga. wahhhh!!! nagtanong na lang ako kung may cd na sila ng acoustic album ni alanis. wala naman akong balak bumili, nagtanong lang ako. eh ibinigay ng babae... pagkita ko, nangati yung kamay ko, sabay kuha ng wallet, hugot ng credit card, may i swipe sa counter. antanga ko... nasanay ako sa opm cd's na 250 to 300 pesos lang ang presyo, hindi ko na tinanong kung magkano yung alanis. pagpirma ko sa resibo, 425 pesos ampotah. woah! hehehe... kung pede lang bawiin hahaha! pero sabi nga ni bes, ayus lang yun, masaya ka naman. tama naman sya! lagi ko ngang sinasabi, pag may gusto kang bilhin, kahit mahal basta gusto mo at ikakasaya mo, sige lang, bili lang ng bili. treat yourself, ika nga. mahal ko yung si alanis, so ayos na rin. asenso ng onte... dati, pa cassette-cassette lang... ngayon, pa cd-cd na.

nung college ako, and during the early working years, mahilig talaga ako bumili ng cassette. plip pa nga ako dati, pag nasa mall tas napadaan sa record bar tas maganda sa pandinig ko yung pinapatugtog na song, bibili na agad ako ng cassette. pero never pa ko bumili ng cd. the first and only time na bumili ako ng cd, it was a few months ago. cd ng orange and lemons ... ipinamigay ko lang. i wonder... napapatugtog pa kaya ang cd na yun?

anyways...

it's very unlikely for me to write at this hour of the day. at dito pa sa office. wala, eh. walang magawa. sira ang server. manual invoicing kami for two days now. kahapon, sa hindi ko alam na kadahilanan eh ayaw bumukas ng server. to the rescue ang technician, kelangan nyang dalhin sa kung saan ang cpu ng server, ngayon daw ibabalik.

kaya walang choice... manual invoicing, a.k.a. sulat kamay. kakapagod. nakakatawa pa kung iisipin kase nung nag-start akong mag work dito four years ago, manual invoicing naman talaga. mid last year lang naging computerized invoicing. ehyun nga... nawindang ang server. kaya back to the old ways. sulat galore. kung tutuusin, wala dapat reklamo kase ganun naman ang gawa dati. pero dahil nga nasanay sa mas madaling paraan, reklamo dito, reklamo dun ang maririnig mo sa mga tao. lahat kase, gumagamit na nung program. kaya lahat, apektado. nakakairita, pero hindi mo rin masisi. dahil ako mismo, mainit din ang ulo dahil sa lintik na dami ng kelangan sulatin. hindi nga siguro maiiwasan... na kapag nasanay ka sa isang bagay tapos biglang mawawala, lalo na kung hindi mo naman gustong mawala, ramdam na ramdam mo talaga yung difference.

dati, kapag may nawawala, ang parati kong sinasabi, kaya kong mabuhay ng wala sya. kase, nakaya ko namang mabuhay dati nung wala pa sya. pag wala na sya, parang babalik lang ako sa dating kong buhay. simple. nga ba? simpleng sabihin, pero pag andyan na, mahirap pa ring gawin. pinipilit na lang gawin kase wala naman nang ibang choice. kung pwede lang sanang wala na lang mawawala.

sana bumalik na ang server.