ang pagbitiw
makulimlim ang langit paggising ko. wala ang pamilyar na sayaw ng mga dahon sa harap ng bahay na unang-unang sumasalubong sa akin sa pagsisimula ng bagong araw. walang buhay. marahil, nakikiramay sa namatay na bahagi ng pagkatao ko.
umulan kagabi. malakas. matagal. hindi ko na namalayan ang pagtila nito. nakatulugan ko na ang paghihintay.
ngayon, panibagong araw. panibagong buhay. bago, dahil hindi gaya ng dati, mag-isa na naman ako. mag-isa na lang ulit.
nagbabadya na namang bumuhos ang ulan.
TALAGANG NAKAKAGULAT NOH!!! AS IN!!! SOBRA!!! hindi ko alam ang rereact ko...hindi talaga....hinding hindi... labyu inay!
ndi ko alam ang mga tunay na pangyayari pero sana kuko mo lang ang namatay.
chum: hindi mo kelangan mag-react. gets na gets ko naman kung ano gusto mong sabihen.
c saw: sana nga ganun lang. but then again, kahit kuko lang yun, bahagi pa rin ng pagkatao.
sana umulan ng beer.
bwihihihi
idol :(
magsasawa at magsasawa din yan
wala ka ng ibang magagawa kundi ang lumagoy sa kalungkutan pansamantala!
somehow you get by
idol ka dyan! hehehe.
oo tama... lilipas din :)
kakalungkot naman. hope you'll be able to recover soon. :)
kakalungkot naman. hope you'll be able to recover soon. :)
salamat po :)
minsan, kelangan talagang maging malungkot para mas ma-appreciate natin kapag masaya na.