hello?

am i here for real?

hindi nga?

i seriously, SERIOUSLY want to write again, but, everytime i try, my eyes always end up staring blankly at the screen as if it's the most fascinating thing to look at, and my fingers end up frozen on the keyboard.

wow. seriously?

sa mga nagfi-feeling writer [yeah, ok, pati na rin sa mga totoong writers], ang tawag nila dyan, writer's block. kung writer's block nga to, syet, eh antagal naman writer's block nyan.

magbago kaya ako ng template? [lexie, asan ka na?] o kaya gawa ako ng bagong blog? hmmm....

ewan. bahala na si batman.

katok

paramdam lang.
malapit nang bumalik.
konting panahon pa.
malay mo... baka bukas.

countdown

my morning starts just like any other mornings. i wake up at 5:30 only to reset the alarm at 6. happens everyday. breakfast used to be a must, but i'm not really into food lately so i pass most of the time. life has become too constant that even coffee has lost its appeal.

i go straight to the shower after the second waking up. i get dressed, i pull myself together then leave for work. if i get lucky, i'll be at work in thirty minutes. if not, with the traffic and all, plus the difficulty of getting the ride, hell knows.

i work 8 hours a day. that could go up to 14 depending on my mood. if i don't want to go home or there's nowhere else to go [which happens quite a lot], i stay at the office for as long as i want. lucky i've got keys.

i nap during lunch break. 12:00 - 12:45. the remaining 15 minutes should be enough for a quick bite.

i go home when i feel like it. have dinner when i feel like it. but i don't most of the time, so i don't. i watch a bit of tv. or read a few chapters of the book that i'm reading at the time. or chat with a friend over the phone. then i go to sleep.

repeat everything the next day.

this is my so-called life. and it has been going on like this for quite a while now. things have got to change. life will change. in 101 days, it will.

i count the days. but then the clock stops ticking.

fly, fly

a friend told me that when she was little, his two older brothers tripped on her and threw her in to the pool. she didn't know how to swim.

i was reminded of something that happened to me when i was eight. i fell down from a very huge, tall tree. i didn't know how to fly.

laughter.

thinking about it now, it wasn't funny at all. i fell flat on my back, couldn't breathe for a minute, which for a little kid seemed like forever. i felt like there was a lump on my throat and air couldn't pass through. everything around me was turning black, and i could feel that i would pass out. i was scared. i told myself that if i would close my eyes, they would never be opened again. i fought. i prayed hard for an escape. i was too young to die.

oh well, i guess i survived.

brain bugs

i have a long term plan. i will walk a different path, live a different life. but in times when i feel so down, i ask myself... will i be ready for the life i plan to live by the time i will have to live it?

panalo II

salamat sa mga ngiti :-)

panalo

san ka pa?!!??

I

just because i don't say i miss you
doesn't mean that i don't.
i do.

just because i don't let you hold my hand
doesn't mean i don't long for your touch.
i do.

just because i don't talk to you
doesn't mean i have nothing to say.
i have.

just because you don't see me
doesn't mean i'm not there.
i am.

just because i don't show you i'm in love with you
doesn't mean that i'm not.
i am.

i do.
i have.
i am.

si manong, si manang

kagabi, habang naghihintay ng sundo, nagpalipas ako ng oras sa labas ng building. masaya sana kung nasa loob ako ng office, pero mag-isa na lang ako. medyo gabi na rin at may nararamdaman akong kakaiba, na para bang hindi talaga ako mag-isa. hindi ako matatakutin sa mga sitwasyong kagaya nun, pero pinili ko na ring umalis na lang. pagod na rin naman ako sa maghapong pagtatrabaho.

nagyosi ako. unang stick ko para sa araw na yun. enjoy. tumingin sa relo. nagmasid sa paligid. wala lang. malakas ang hangin na parang uulan.

may matandang lalaking nakaupo sa gutter. madungis. sira ang damit. mukhang mabaho. may hawak s'yang tinuping karton. kung titingnan mo sa malayo, para lang n'yang pinaglalaruan ang tubig na tumatagas sa butas na kalsada. pero hindi s'ya naglalaro. sinasalok n'ya ang maruming tubig gamit ang karton, papunta sa bibig n'ya. umiinom s'ya ng tubig na para bang kinukuha n'ya ito sa malinis na batis.

nalungkot ako para kay manong. naawa. hindi ko na inubos ang yosi. pinatay ko na kahit kalahati pa lang. sayang ang kalahati ng wanpipti ko. bumalik ako sa building. may kailangan akong gawin.

punta ako ng canteen. pero dahil nga gabi na, paubos na ang pagkain. buti na lang, bukas pa ang bakery. bumili ako ng tinapay. sinahaman ko na rin ng malaking bote ng absolute. lumabas ulet ng building. pumunta sa kinauupuan ni manong. walang salita, iniabot ko sa kanya ang plastic na may tinapay at tubig. inabot n'ya. walang emosyon. tumalikod ako bago pa ako maiyak. kumaway sa isa sa mga nakapilang tricycle. nakangiti ang medyo may edad nang driver. may saya sa mukha n'ya, hindi ko alam kung baket. nagpahatid ako sa crossing. bago tuluyang umalis ang driver, nilingon ko si manong. nakatingin sa'kin. nakatingin lang, hawak ang plastic na bigay ko.

habang nasa byahe, napaisip ako. bakit may mga taong kagaya ni manong? nasaan ang pamilya n'ya? ano ang iniisip n'ya habang nakatingin s'ya sa akin? magugustuhan kaya n'ya ang tinapay? ano kaya ang mas gusto n'yang inumin? yung tubig na bigay ko? o yung tubig na sinasalok n'ya?

napabulong ako sa sarili ko. napadasal na sana, hindi ko maranasan ang nararanasan ni manong at ng mga taong kagaya ni manong. ano kaya kung ipakilala ko si manong sa lola kong si nanay?

nung martes, nag-leave ako sa trabaho para samahan si nanay sa doctor. dumadaing na naman kase ng kung anu-anong nararamdaman. natural lang naman siguro yun sa 75 anyos na matanda. pwede namang pasamahan ko s'ya sa isa sa mga kapatid kong walang silbi sa mundo. pero dahil nga gusto kong maramdaman n'ya kahit papa'no na may pakialam ako sa kanya, sabi ko, ako na lang ang sasama.

alas siete ako gumising. alas otso ang bukas ng clinic na wala pang limang minuto ang layo sa bahay namin. kumain ako. nagplantsa ng t-shirt. nagalit ang matanda dahil ang tagal-tagal ko raw kumilos. kakain pa daw. magpaplantsa pa daw. at kung anu-ano pa. anong oras pa daw s'ya mache-check up. "lumakad kang mag-isa mo!" yan ang salita n'ya. eh paksyet naman! nakabihis na ako ng 7:30. ano naman ang tanghali dyan?

dahil nga matanda na, kailangang habaan ko ang pisi. magpakumbaba. gawing parang tanga ang sarili sa pagsasabing "tara na ho" kahit alam ko namang hindi na n'ya ako papansinin. marami s'yang sinasabi na hindi ko maintindihan. hindi ko kase marinig. kung sadyang hininaan ang boses, hindi ko alam. pero hindi ako tanga. marunong akong umintindi ng sinasabi sa pamamagitan lang ng pagbabasa ng buka ng bibig. "tanghali." "putanginamo." "bwiset sa buhay." ilan lang yan sa mga papuring natanggap ko mula sa kanya nung araw na yun. inspiring.

minsan, naiisip ko, kahit ata ano'ng gawin ko, kahit ano'ng ibigay ko, wala rin. wala pa rin akong kwenta para sa kanya. ang hirap n'yang i-please. walang mabuting tao para sa kanya. lahat, may pagkukulang. lahat, merong hindi ginagawa. kahit siguro kumain ka ng pako at sumayaw sa apoy sa harap n'ya, hindi s'ya matutuwa. lahat ng taong nagmamalasakit sa kanya, hindi n'ya pinapahalagahan. sabi nila, dapat daw intindihin ko na lang kase matanda na. ang biro pa nga nila, wag ko na daw patulan kase pagtanda ko, magiging ganun din ako. hala naman?! eh kung ganun, ayoko nang tumanda. kapag nga pinapasok ng masamang elemento ang utak ko, naiisip ko na sa edad n'yang yun, dapat magbait s'ya. pahalagahan ang mga tao sa paligid n'ya. kung hindi, mamamatay s'yang mag-isa. maiksi na lang ang buhay n'ya, ang sama pa ng ugali. tapos, sasawayin ko ang sarili ko sa pagsasabing, "wag kang ganyan, bad yan." matatawa na lang ako pagkatapos.

maraming pwedeng ipagpasalamat sa buhay. maraming pwedeng gawing motivation para bumaet. pwedeng ipagpasalamat na hindi kelangan magpalaboy-laboy at matulog sa kung saan-saan dahil may bahay na mauuwian; na hindi kelangan mamalimos para kumain. maliliit na bagay na pag-iisipan eh pwede mong masabi sa sarili mo na "maswerte pa rin ako."

nakakabanas isipin. siguro, kung nakakapagsalita lang si manong, nagsalita na s'ya at sinabihan ako ng "salamat" sa isang napakaliit na bagay na ginawa ko. si manang, nakakapagsalita pa. nakakapagmura pa nga. pero ni minsan, hindi nagsabi ng pasasalamat sa napakaraming bagay na nagawa ko na para sa kanya. pero hindi ko hinihiling yun. lahat ng ginagawa ko, pasasalamat sa lahat ng ginawa n'ya para sa 'kin. hindi yun mababayaran ng kahit anong bagay. kaya kahit madami akong hinanakit, ayus lang. sige lang. kaya pa naman...